Anny | In het Huis kan ik mezelf zijn
Anny Schilder ontdekte in 2014 aan het strand in Spanje bij toeval een knobbeltje in haar borst. Voordat ze het wist ging ze enkele weken later onder het mes in het ziekenhuis in Purmerend. Op dat moment vreesde ze dat er een einde zou komen aan haar zangcarrière. Wat volgde was een emotionele achtbaan. De operatie slaagde en daarna volgde een serie van zestien chemo-behandelingen.
“In het begin wist ik niet wat mij overkwam, mijn hele leven stond op z’n kop. In eerste instantie ging ik in de overlevingsmodus, daarna volgde de bewustwording. Ik zat flink in de put, kreeg paniekaanvallen en raakte gaandeweg mezelf kwijt. Ik was emotioneel naar de klote”, vertelt Anny Schilder openhartig.
Bekende Nederlander
“In het begin mocht niemand weten dat ik ziek was, ik wilde het voor mezelf houden. Ik was ervan overtuigd dat ik nooit meer zou kunnen optreden. Uiteindelijk heb ik bij Albert Verlinde in RTL Boulevard telefonisch mijn verhaal gedaan. Dat was heftig.
Daarna stond de telefoon roodgloeiend. De steunbetuigingen van de fans waren hartverwarmend. In Volendam spraken de mensen me bemoedigend toe als ik met mijn hondje aan het wandelen was. Dat deed me zo goed en ik had het zó nodig.”
In het Huis kan ik mezelf zijn
Anny Schilder klopte aan bij Huis aan het Water toen ze even niet goed wist wat ze met zichzelf aan moest. “Na een bezoek aan het ziekenhuis ben ik rechtstreeks naar Katwoude gereden, zodat ik me ook niet meer kon bedenken. Ik voelde mij meteen op mijn gemak. Bij Huis aan het Water ben ik niet Anny de zangeres die moet lachen en vriendelijk moet zijn, maar Anny de patiënt. Ik kom er graag, voel mij thuis en ken ondertussen heel wat lotgenoten.”
Indien nodig voert ze in het Huis gesprekken met een psycholoog als ze niet goed in haar vel zit. “Ook al zeg je niets bij de psycholoog, ze weten waarom ik aanklop. Dat is zo fijn!” Daarnaast volgde ze een training mindfulness en een schrijfcursus. Door het schrijven werd ze zich bewuster van het leven wat ze had geleid en wat ze wilde veranderen. “Dat was super om te doen. Zelfs mijn dochter zegt: ‘Mam, zo ken ik je niet’.
Het positieve van mijn ziekteproces is dat ik mezelf beter heb leren kennen. Ik ben een wijzere vrouw geworden en heb ‘nee’ leren zeggen. Ik voel me nu goed. Ik kan dingen uit het verleden nu beter achter me laten.”