Huis aan het Water, een pleisterplaats

Een hele fijne reactie van onze gast Barbara van Wijk

Huis aan het Water, een pleisterplaats! Een plaats om regelmatig te bezoeken, om je op te laden en tot rust te komen. Rust met een grote R. Rust in de hoofd, Rust in je lijf. Broodnodige Rust. Dat hoofd heeft het zwaar te verduren, het werkt op volle toeren elke minuut van de dag en vaak ook nog in de nacht. Die nacht die zwart is, vaak somber stemt, en eindeloos lang lijkt.

Maar hoe het ook zij, de zon komt toch weer op, de vogels fluiten hun vriendjes wakker en dus biedt het leven ook de mens een nieuwe kans om gevierd te worden. Morgenstond heeft goud in de mond. Goud?? Hoezo goud?? Valt er wat te vieren dan? Er zit ‘een ding’ in je lijf dat het leven vieren schier onmogelijk maakt.  Vanaf de dag dat je de diagnose te horen kreeg valt er niets meer te vieren. Je hoofd, je lijf, je hele wezen staat op scherp, je was nooit zo onzeker, nu ben je het wel en dat voelt niet fijn. Dat ding maakt je het leven zuur, het staat het vieren van het leven in de weg.

Of misschien toch niet? Mijn man is een van de velen die de man met de moker heeft ontmoet. Van de ene dag op de andere veranderde ons leven. Pillen, infusen, consulten, testen….. alles viel hem  ten deel en daarmee overviel de somberheid ons leven. Vermoeidheid, pijn, verdriet, spanning, noem maar op, van alles deed zijn intrede in ons dagelijkse bestaan. Waren we gewend om ‘s ochtend bij de koffie plannen te maken, nu werden dat geen plannen maar schema’s van kuren, slapen, wandelen (met veel moeite) en ziekenhuisbezoeken.

Onze levenswijze veranderde van druk, druk, naar rustig, kalm aan. Onze zienswijze van “later gaan we eens dit of dat doen”  naar  “niet later maar (zo mogelijk) naar nu “.  Helaas steken de vele medische afspraken vaak een spaak in het wiel, maar we proberen wel zoveel en zo vaak mogelijk onze voornemens tóch te realiseren. Het valt niet altijd mee, zeker in coronatijd is het afzien. De twee vaccinaties tegen corona bieden voor chemo-patiënten helaas weinig soelaas. Mijn man kreeg de uitslag van het resultaat :  15% bescherming tegen Covid19. Dat is weinig, zo niet vrijwel niets. Zijn immuunsysteem is ook zo goed als werkeloos, en dát maakt ‘het leven vieren’ er niet makkelijker op. “Wees voorzichtig met mensen om u heen” is de vrijwel terugkerende waarschuwing van de behandelende doctoren en daarmee wordt er een slagboom gelegd tussen onze kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden.

Niet makkelijk dus, maar ook over de slagboom heen, lees:  op afstand, kunnen we het contact best warm houden. En dát doen we, zoveel mogelijk. Goddank is er ook Whatsapp, email, social media, telefoon,  enz. waardoor we deelgenoot kunnen blijven van ieders belevenissen en gevoelens.

En toen werden we attent gemaakt via het ziekenhuis op het Huis aan het Water. Helaas kan ook daar niemand jou beter maken, maar dáár kun je je wel beter door gaan voelen en dus beter de week doorkomen. De warmte die daar als een warme deken om je heen valt, de hartelijkheid van de gastvrouwen en –heren, de rustgevende omgeving, alles werk mee om je goed te voelen. Niet “gewoon” goed voelen, maar “bewust” goed voelen. De vriendelijkheid en de hartelijkheid van de aardige mensen daar, daalt in, en verwarmt je bezwaarde gemoed. Je voelt hoe iedereen het beste voor heeft met de inlopende gasten, die zo graag een sprankeltje van die warmte in zich opnemen en mee naar huis nemen. Zo’n bezoekje heelt de ziel en leidt je door het doolhof van het leven, het wijst je de weg die uitkomt bij het altijd kabbelende water dat leeft en leven geeft.  Je hoeft het alleen maar op te pakken en in je hoofd mee te nemen. Daar word je blij van, dát geeft je moed om weer door te gaan en dan nu in vreugde dat je dit mág beleven. Dank je wel lieverds van het Huis aan het Water voor zoveel bemoediging!!   

Barbara van Wijk